الله

اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۖ

بهت فرشتگان

سه آیه آخر سوره مبارکه حشر را تلاوت کنید تا ملکه شما شود و اولین اثرى که از آن مترتب مى‌شود، پس از مرگ و شب اول قبر است . وقتى که ملکین از طرف پروردگار براى سؤال و جواب مى‌آیند، در جواب «من ربک؟» بگوئى: «هو الله الذی لا اله الا هو عالم الغیب و الشهادة هو الرحمن الرحیم × هو الله الذی لا اله الا هو الملک القدوس السلام المؤمن المهیمن العزیز الجبار المتکبر سبحان الله عما یشرکون × هو الله الخالق البارئ المصور له الاسماء الحسنى یسبح له ما فی السماوات و الارض و هو العزیز الحکیم‌»

وقتى این طور پاسخ بگویى ملائکه الهى مبهوت و متحیر مى‌شوند، چون این معرفى حق است‌به زبان حق، نه معرفى حق به زبان خلق .»

یک روز علامه جعفری سوار تاکسی شده بود. در مسیر راه نفس عمیقی می‌کشد و از ته دل می‌گوید: «ای خدای من!»

راننده تاکسی با اعتراض می‌گوید: یه جوری میگی ای خدای من که انگار فقط خدای شماست.

علامه در جواب فوراً دو بیت از سعدی می‌خواند:

چنان لطف او شامل هر تن است که هر بنده گوید خدای من است

چنان کار هرکس به هم ساخته که گویا به غیری نپرداخته

درد دلی با مولی سبحانه وتعالی در اخرین جمعه سال 1401

خدایا مولای من هر کس به دارایی خود می بالد وافتخار میکند اما سرمایه ودارایی من تو هستی وبه این سرمایه افتخار میکنم من خیلی ثروتمندم چون ترا دارم احساس میکنم غنی ترین فرد عالم هستی واین افتخار از سوی تو نصیب من شده است علی ع فرمود بزرگترین افتخار ایمان است بدون شک منظورش از ایمان همان ذات مقدس تو است سوگند میخورم که زرتشت ده هزار سال قبل به واسطه شناخت ومعرفت به تو در جهان نامش جاودانه مانده است قسم میخورم که موسی ع چهار هزار سال قبل بواسطه معرفت به تو این همه طرفدار وهواخواه دارد قسم میخورمکه عیسی ع دو هزار سال قبل بواسطه رابطه داشتن با تو وداشتن عشق ومحبت به تو همه عالم را به دینی که سرشار از محبت است دعوت کرد واین دین دوهزار سال است در عالم هستی پایدار باقی مانده است سوگند میخورم که محمد ص هزار چهار صد سال قبل به واسطه اینکه حببیب تو شد دین اسلام را رغم زد

خدایا من هم به واسطه شناخت تو وایمان به تو ارزش پیدا کرده ام نه هیچ طمعی در بهشتت دارم ونه هیچ بیمی از جهنمت دارم هیچ عمل خالص وخوبی که مرا سزاوار اینکه مرا به سوی بهشت بکشاند ندارم واما گناهانی دارم که با انان مرا مواخذه کنی وبه سوی جهنم بکشانی واما اگر مرا به سوی جهنم بکشانی با فریاد بلند چند تا گله ازتو دارم اولین چیزی که به هم مسلکان جهنمی خود خواهم گفت این است که من خدا ومولایم را دوست داشتم

دومین کلامی که به اهل دوزخ میگویم اینکه کلام خداوند که همان قران اوست در میان ما بود خداوند دراین قران حرفی زد که ما جسارت گناه ونافرمانی پیدا کنییم بشر کودک صفت است واز کلام مولایش سوء استفاده میکند خداوند به من فرمود نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ

به بندگانم بگویید من امرزنده وبخشنده هستم لذا این کلام تو ما راگناهکار کرد این کلام تو طمع ما را در دنیا زیاد کرد

عین عفو تو شده عاصی طلب عرصه عصیان گرفتم زین سبب

واما مولایم سنگ تمام را تو به مازدی هنگامی که در قران که کلام تو با بندگان است فرمودی قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ تو فرمودی هر چند گناه کردید از رحمت من نا امید نشوید من همه گناهان را می بخشم واما سومین کلام من با دوزخیان این جمله خواهد بود حال با این کلامی که بیان کرده ای میخواهی ما را به دوزخ ببری حال انکه هیپگاه از رحمت وبخشش تو نا امید نبوده ام واز بس که توبه کردم وشکستم توبه از دست من سر به فلک کشید

ای بس که شکستم وببستم توبه

فریاد همی کند ز دستم توبه

دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر

امروز به ساغری شکستم توبه

واما اگر با این سه کلام که با دوزخیان خواهم گفت باز مرا به سوی دوزخ بکشانی متوسل به اعمال اندک خوبی که داشتم میشوم واز تو میخواهم اجر ان اعمال را انقدر به فضل وکرم خودت بزرگ جلوه بدهی که مرا ازدوزخ نجات بدهند إِلهِي إِنْ دَعانِي إِلى النَّارِ عَظِيمُ عِقابِكَ فَقَدْ دَعانِي إِلى الجَنَّةِ جَزِيلُ ثَوابِكَ

واما سخن اخر اگر با این همه عذر وحجت مرا اجابت نکنی وبه دوزخ ببری دوزخ را میپذیرم چون تو دوست داری که جایگاه من انجا باشد ومن تنگ نظر نیستم واچه که تو بپسندی رضایت من نیز در همان خواهد بود وباین شعر وغزل حافظ رقص کنان داخل دوزخ تو خواهم شد

عاشقان را گر در آتش می‌پسندد لطفِ دوست

تنگ چشمم گر نظر در چشمهٔ کوثر کنم

من که پی بردم به گنج حسن بی پایان دوست

صد گدای همچو خود را بعد ازاین قارون کنم

دوستان از راست می‌رَنجَد نِگارم، چون کنم

ساقیا جامی بده تا چهره را گُلگون کنم