329...شمارش معکوس زندگی

سپاس خدای کعبه که 329 ماه زندگی را به من هدیه دادسپاس او را یک فرصتی جدید به ما عطا فرمود تا در زیر سایه حکومت او زندگی کنیم وریزه خوار سر سفره او باشیم وحمدو وثنای او را بگوییم پروردگاری که شایسته ستایش است وواو کسی است که قصور وکوتاهی ما را به مجد وبزرگواری خود نادیده میگیرد

ماه جدید تولدی دوبراه فرصتی برای بالیدن وعشق ورزیدن .....

عاشق شو......ارنه روزی کار جهان سراید

ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی

خدایا ممنوم که به من فرصت زیستن را عطا فرمودی ......

در خبر است که وقتی رسول صلی الله علیه و آله به عبدالله بن مسعود رسید، وی را تنگ دل و گرفته روی دید، گفت: یا عبدالله خوش دل و گشاده روی باش که هرچه در تقدیر رفته است، به تو رسد، و هر چه تو را نهاده اند به دیگری ندهند.

اَنَس گوید: چندین سال، خدمت رسول صلی الله علیه و آله کردم هرگز به کاری که خطا کردم، با من نگفت که چرا چنین کردی، و روی تُرش نکرد؛ از آنکه حق ـ تعالی ـ وی را خلعتی داده بود که نه با حق به جنگ بودی، و نه با خلق به خشم، لاجَرَم پیوسته خوش دل و گشاده روی بودی.

إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ

این ایه سه بار در قران نازل شده است خوشا به سعادت کسی که به این ایه عمل کند وهرگاه گناهی برای او فراهم شود با خواندن این ایه از ان گناه چشم پوشی کند واز نافرمانی خداوند وعذاب روز قیامت هراسان باشد طوری که این ترس وهراس مانع از گناه بشود

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ

خوشا به سعادت کسی که بداند برای چه خلق شده ایم فلسفه خلقت خود را بداند واز قران یاد بگیرد واین اصل اساسی را همیشه در ذهن خود به یادگار داشته باشد وبداند که ما برای عبادت وبندگی خلق شده ایم وورای این هدف ارزش دیگری نداریم

بَلْ هُوَ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ فِي صُدُورِ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ ۚ وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا الظَّالِمُونَ

وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا الْكَافِرُونَ

پناه میبرم به خدای تبارک وتعالی از کسی که منکر ایات قران باشد خدای تبارک وتعالی هر کسی را که منکر ایات قران باشد را ظالم وکافر خوانده است خوشا به سعادت کسی که ایات خداوند را در سینه خود (صدور ) حفظ کرده باشد وبه ان معتقد باشد وان را عملی کند

وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ وَيُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ ۗ

اغاز دانش خدا ترسی است

ترس خداوند اغاز حکمت است

به اندازه بود باید نمود خجالت نبرد انکه ننمود وبود

به اندازه بوُد باید نِمود/ خجالت نبرد آن که نَنمود و بود

این بیت حکیمانه در بوستان سعدی است.

در گلستان ، سعدی حکایتی در همین مضمون دارد:

بخشایش الهی، گم شده‌ای را در مناهی، چراغ توفیق فرا راه داشت تا به حلقه اهل تحقیق در آمد. به یمن قدم درویشان و صدق نفس ایشان، ذمائم اخلاقش به حمائد مبدل گشت، دست از هوا و هوس کوتاه کرده و زبان طاعنان در حق او همچنان دراز که:

بر قاعده اوّل است و زهد و طاعتش نامعوّل.

به عذر و توبه توان رستن از عذاب خدای / ولیک می‌نتوان از زبان مردم رست

طاقت جور زبان‌ها نیاورد و شکایت پیش پیر طریقت برد. جوابش داد که:

شکر این نعمت چگونه گزاری که بهتر از آنی که پندارندت؟!

اگر کوتهی پای چوبین مبند

که در چشم طفلان نمایی بلند

به اندازه بود باید نمود

خجالت نبرد انگه ننمود وبود

به جهان خرم از آنم که جهان خرم ازوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم ازوست

وقتی از عشقمان دور میافتیم ودیدنش ناممکن میگردد.......

جام می وخون دل هر یک به کسی دادند

در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

در کار گلاب وگل حکم ازلی این بود

کان شاهد بازاری وین پرده نشین باشد

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل

شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد

به دریا بنگرم دریا تو بینم

به صحرا بنگرم صحرا تو بینم

بهر جا بنگرم کوه و در و دشت

نشان از روی زیبای ته بینم

‏ أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۗ أَلَا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِّمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ ‎﴿٥٧﴾‏ قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَٰلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ الر ۚ كِتَابٌ أُحْكِمَتْ آيَاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِن لَّدُنْ حَكِيمٍ خَبِيرٍ وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ ۙ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِلِقَاءِ اللَّهِ ۖوَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّكُم مُّلَاقُوهُ ۗوَاتَّقُوا يَوْمًا تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلَى اللَّهِ ۖ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَّا كَسَبَتْ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ ۖ وَلَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ وَهَٰذَا كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ مُبَارَكٌ فَاتَّبِعُوهُ وَاتَّقُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ

أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَىٰ قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا ‎ إِنَّ هَٰذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ

وَهَٰذَا ذِكْرٌ مُّبَارَكٌ أَنزَلْنَاهُ ۚ أَفَأَنتُمْ لَهُ مُنكِرُونَ إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُّبَارَكَةٍ ۚ إِنَّا كُنَّا مُنذِرِينَ

إِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ‏ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ‏ عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ ‎ بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ

وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ

. وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا

وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَـٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ

حدومرزت را بدان.....

آدمهایی را میشناسم

از دور دوست داشتنی و قابل احترام ،

از نزدیک غیر قابل تحمل و پر از تفکرات منفی و...

در گذشته ،بسیار دیدم قرارهای شبانه در مسجد به نیت ثواب....

بسیار دیدم چادر به سرهایی که فقط از حیا و عفت چادر سر کردن را بلد بودند و...

امروزه هم ،بسیار میبینم مردان و زنانی که دام پهن کردند برای زندگی دیگران

و بسیار میشناسم افرادی که تعهد در هر چیزی برایشان بی معنی ست

بسیار میبینم مظلوم نماهایی که قصد فریب دیگری را دارند و با لبخندی بیجا،نگاهی نا به جا ،دلی را که سهم آنها نیست میلرزانند.

چقدر ما آدم ها سست می توانیم باشیم؟؟؟

به کجا خواهیم رفت؟؟؟؟

و چرا بیشتر آدمها( البته اگر بتوانیم اسمشان را آدم بگذاریم )به داشته های خود قانع نیستند؟؟؟

مدت ها پیش جمله ای شنیدم بسیار عمیق و تاثیر گذار

که اگر دقایقی را صرف فکر کردن به آن را داشته باشیم بد نیست

" انسان ها باید برای هر چیزی در درون و بیرونشان، حد و مرز تعیین کنند و اگر آن چیز از حد کمتر یا بیشتر شود قطعا اشتباه و بیراهه است "

جنون پولی

یک بررسی آماری نشان میدھد که ھمه آحاد بشری بر روی زمین از گرسنگان آفریقا تا بانکداران آمریکا، فقط یک مشکل دارند و آنھم مسئله بی پولی یا کم پولی است. ولی در عوض حتی یک آدم پیدا نشده که خود را دچار مشکل بی عقلی یا کم شعوری بداند. در گذشته تاریخ انگشت شماری آدم بنام عارف بودند که خود را فقط دچار کم شعوری می دانستند و ھمان اندازه پول ھم که داشتند را اضافی دیده و آنرا به مردم می بخشیدند که البته نسل این جور آدمھای بی عقل برافتاده است.

ھمچنین یک بررسی آماری دیگر نشان میدھد که ھمه آحاد بشری بر روی زمین خود را مومن و خداشناس می دانند. و نیز اینکه در گذشته تاریخ انگشت شماری آدم بنام پیامبر بودند که خود را کافر و خدانشناس میدانستند که الحمدالله نسل آنھا ھم برافتاده است و چه خوب. لذا نتیجه می گیریم که بشر به لحاظ تاریخی وارد مرحله ای شده که توانسته ریشه کفر و جھل را براندازد و فقط زین پس تا پایان تاریخ فرصت دارد که ریشه بی پولی را ھم براندازد.

ولی با کمال تعجب ھر چه که بیشتر توفیق حاصل می شود برخی مشکلات و امراض جدید پیدا شده اند که به ھیچ وجه نمی تواند ریشه آنرا برانداخت مثل ویروس ایدز، سرطان، آنفولانزا، اعتیاد، جنون، خودکشی، خودفروشی، بمب اتمی، سلاحھای میکروبی و ھزاران مورد دیگر.

و البته تحقیقات نشان داده که ھمه اینھا از بی پولی است. خدا را شکر که بشر پول را کشف کرده است و خدا می داند که قبل از کشف پول بشر چقدر مشکلات داشته است.

عشق اگر خیمه زند
وقتی کسی عاشق می شود ديگر در کل جهان هم نمی گنجد و لذا کل زندگی اين جهان در نظرش حقیر می آيد و اعمالی شگرف انجام می دهد که دال برجنون می آيد. عاشق به آنسوی مرزهای هستی نظر دارد تا میخهای خیمه عشق را بکوبد زيرا اين خیمه بسیار وسیعتر از جهان است و لذا هرگز موفق به نصب اين خیمه نمی شود و اين خیمه را به دوش کشیده و شهر به شهر و در به در می چرخد تا جائی برای کوبیدن میخهای خیمه بیابد که خاک سست نباشد.

اين سرّ خانه بدوشی عاشق است و بی خانمانی او. عاشق برای برافراشتن اين خیمه نیازمند چهار میخ است (چهاراوتاد)، چهار يار. ولی گاه تعداد ياران به سه می رسد ولی هرگز چهارمی از راه نمی رسد و يا اگر چهارمی رسید يکی از آن سه می رود. می گويند که امام زمان (عج) به هنگام ظهور چهار يار اصلی دارد که معروف به چهار اوتاد هستند و اوتاد از الفاظ قرآنی می باشد و به معنای میخها هستند. پس مشکل دو تاست: يکی میخها وديگری زمین است. چهار جان پاک و چهار نقطه از جهان پاک برای استقرار اين چهار میخ.
نکته ای هست ولی هر دل عاشق داند… عشق اگر خیمه زند کل جهان اينهمه نیست.

فلسفه نیچه و انسان کامل
نیچه فیلسوف شهیر آلمانی تعریفی از انسانیت عرضه می کند که عین تعریف انسان کامل در عرفان اسلامی است: انسان آن است که بر خویشتن فائق آید پس این عین خود – براندازی در همه جنبه های وجود است که در مرکز آن اراده قرار دارد. نیچه از یکسو جهان هستی و حق انسان را قدرت اراده و ارادە به قدرت می داند و از سوی دیگر انسان برتر و ابر انسان را کسی می داند که این اراده و قدرت را در خود نابود کند و بر خویشتن مسلط شود.

یعنی خود را نابود کند و آنگاه بر این نابودی شاهد باشد و از آن حراست کند و به آن افتخار نماید. این تعریف انسان برتر عین تقدیس تراژدی است منتهی با این تفاوت که انسان بایستی به استقبال تراژدی برود و آنرا بپرستد و به مصیبت و شکست و بدبختی و ناکامی و خیانت دنیا بخندد و نهایتاً به خودش بخندد و این نابودی را نیز به سخره گیرد نه اینکه تقدیس نماید و خود را شهید معرفی کند. این همان معنای نهایی نیهیلبزم است: انسانی که بر خویشتن می خندد در مقابل خدا.

این خنده ای نیمه تمسخر و نیمه افتخار است. انسان بایستی با آن کس یا نیرویی که او را نابود می کند همسو و دوست باشد. انسان آن است که نابود کننده اش را بپرستد یعنی خدایش را. زیرا کسی که انسان را به وجود آورده حق نیز دارد تا نابودش کند. ماسکی که احساس و ادعای خدایی و جاودانگی دارد باید بر خود خنده کند.

آنچه که باقی می ماند وجود نیست بلکه یاد وجود است. این یاد همان جاودانگی است هرچند که تماماً درد و داغ و شکست و فراق و خیانت است. ولی به قول شاعر: فقط زخمها جاودانه اند پس خوشی ها و پیروزیها جملگی بی ریشه و مقطعی و از یاد رونده اند. جاودانگی همان یاد زخم است. آنچه که انسان را جاوید می کند شهامت نابود شدن و قدرت فناپرستی خویش است:

شاید در بهشت بشناسمت!

این جمله سرفصل یک داستان بسیار زیبا و پندآموز است که در یک برنامه‌ی تلوزیونی مطرح شد.

مجری یک برنامه‌ی تلوزیونی که مهمان او فرد ثروتمندی بود، این سوال را از او پرسید: مهم‌ترین چیزی که شما را خوشبخت کرد چه بود؟

فرد ثروتمند چنین پاسخ داد:
چهار مرحله را طی کردم تا طعم حقیقی خوشبختی را چشیدم.

در مرحله‌ی اول گمان می‌کردم خوشبختی در جمع‌آوری ثروت و کالاست، اما این چنین نبود.

در مرحله‌ی دوم چنین به گمانم می‌رسید که خوشبختی در جمع‌آوری چیزهای کمیاب و ارزشمند است، ولی تاثیرش موقت بود.

در مرحله‌ی سوم با خود فکر کردم که خوشبختی در به دست آوردن پروژه‌های بزرگ مانند خرید یک مکان تفریحی و غیره است، اما باز هم آن‌طور که فکر می‌کردم نبود.

در مرحله‌ی چهارم اما یکی از دوستانم پیشنهادی به من داد. پیشنهاد این بود که برای جمعی از کودکان معلول صندلی‌های مخصوص خریده شود، و من هم بی‌درنگ این پیشنهاد را قبول کردم.
اما دوستم اصرار کرد با او به جمع کودکان رفته و این هدیه را خود تقدیم آنان کنم. وقتی به جمعشان رفتم و هدیه‌ها را به آنان تحویل دادم، خوشحالی که در صورت آنها نهفته بود واقعا دیدن داشت! کودکان نشسته بر صندلی خود به شادی و بازی پرداخته و خنده بر لب‌هایشان نقش بسته بود.

اما آن چیزی که طعم حقیقی خوشبختی را با آن حس کردم چیز دیگری بود!

هنگامی که قصد رفتن داشتم، یکی از آن کودکان آمد و پایم را گرفت! سعی کردم پای خود را با مهربانی از دستانش جدا کنم اما او درحالی که با چشمانش به صورتم خیره شده بود این اجازه را به من نمی‌داد!

خَم شدم و خیلی آرام از او پرسیدم: آیا قبل از رفتن درخواستی از من داری؟

این جوابش همان چیزی بود که معنای حقیقی خوشبختی را با آن فهمیدم...

او گفت: می‌خواهم چهره‌ات را دقیق به یاد داشته باشم تا در لحظه‌ی ملاقات در بهشت، شما را بشناسم.
در آن هنگام جلوی پروردگار جهانیان دوباره از شما تشکر کنم!

خوشا به سعادت کسانی که در زمره این گروه ده گانه ای هستند که خداوند برای انان وعده مغفرت واجر عظیم بشارت داده است

أَعَدَّ اللَّهُ لَهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا

إِنَّ الْمُسْلِمِينَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِينَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِينَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِينَ وَالصَّابِرَاتِ وَالْخَاشِعِينَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِينَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِينَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا