ازدواج --آزادی

اشو عزیز:
ﺁﯾﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟

ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﺍﺩﺍﺭﮎ ﺍﺳﺖ.
ﭼﻨﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ:
ﺍﻭﻝ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺯﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﻭﻡ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺭﺿﺎ ﮐﻨﺪ. ﺳﻮﻡ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﺕ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺜﺎﺭ ﮐﻨﯽ ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻃﻠﺐ ﮐﻨﯽ، ﺯﯾﺮﺍ
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺮﺩﻩ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﺭﮎ ﺷﻮﻧﺪ، ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺰﺩﻭﺝ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ،
ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﺪ  ﺑﻪﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻓﻀﺎ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﯾﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ.
ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ، ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﯾﮏ ﻧﻬﺎﺩ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﺨﺴﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻫﯿﭻ ﻧﻬﺎﺩﯼ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﺮ ﻧﻬﺎﺩﯼ ﻭﯾﺮﺍﻧﮕﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻫﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﺑﯿﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﺂٌ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺑﯿﻔﺎﯾﺪﻩ. ﻧﺨﺴﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ، ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ، ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ؛ ﺗﻘﻠﺒﯽ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻦ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ.
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻧﻢ، ﺍﺳﺘﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ، ﺩﺍﯾﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﺯﻧﺶ ﺩﺭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ ﺯﻭﺟﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺗﻌﺠﺐ، ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽﺩﺍﺩ. ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭﯾﺨﭽﻪ ﺍﯼ ﻣﻔﺼﻞ ﺩﺍﺭﺩ:
ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺮﺩﻩ ﺗﻘﻠﯿﻞ ﺩﺍﺩﻩ، ﺯﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﯿﺮﺩ.
ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﺯﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎٌ ﯾﮏ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻮﺩ _ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺮﺩ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﮐﺘﮏ ﺑﺰﻧﺪ.
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:
“ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ”.
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﻗﻮﻝ ﻣﯽﺩﻫﻢ ”.
ﮔﻔﺖ: “ ﺯﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﮐﺘﮏ ﻣﯽﺯﻧﺪ ”.
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﺍﺯ ﻧﯿﺴﺖ ”!
ﻫﺮ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﮐﺘﮏ ﺯﺩﻥ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺻﺪﻣﻪ ﻣﯽﺯﻧﺪ.
ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺁﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ؛
ﻗﺮﻥ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﻥ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪﻩ، ﺑﻪﻗﺘﻞ ﺭﺳﯿﺪﻩ، ﺯﻧﺪﻩﺑﻪﮔﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮐﺘﮏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ  ﻭ ﺗﻤﺎﻡ
ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻧﺰﺩﯾﮏﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻪ
ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺁﻓﺮﯾﺪﻥ . ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ، ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ ﺭﺍ ﻣﯽ ‌ﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻭ ﻫﻮﺍﺭﺯﺩﻥ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ! ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﭘﺎﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺘﻢ:
“ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ،
“ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮ ” ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺭﺍﺯﯼ ﺭﺍ
ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺣﺘﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻢ ”.
ﮔﻔﺖ: “ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺰﻧﻢ  ﺑﻘﺪﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺍﺳﺖ ”.
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﺧﻮﺏ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ”!
ﮔﻔﺖ: “ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ”!
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﭼﻄﻮﺭﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟
ﮔﻔﺖ: “ﮐﺸﯿﺸﯽ ﻭﺭﺩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﺗﺸﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ”.… ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺎﺩ ﺍﻟﻮﻫﯿﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﭘﯿﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﯼ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺯﯾﺮ ﺁﻥ ﺑﺰﻧﯽ. ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: “ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﭼﺮﺧﯿﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﮐﺸﯿﺶ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺭﯼ ﺍﻭ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ.
ﻣﺎ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﺁﻥ ﮐﺸﯿﺶ ﻭﺭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺁﺗﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ ”.
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎ ”…
ﮔﻔﺖ: “ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺳﺖ!
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﭘﺲ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﯼ  ﺯﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭ، ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺸﯿﺶ ﻫﺴﺘﻢ  ﺯﯾﺮﺍ ﺁﻥ ﮐﺸﯿﺶ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ ”…
ﮔﻔﺖ: “ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ”.
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﻫﯿﭻ مشکلی ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ!
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻭﺭﺩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻡ! ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﻫﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﺭﺟﻬﺖ ﻋﮑﺲ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﭽﺮﺧﯿﺪ  ﻭ ﻣﻦ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺁﻥ ﮔﺮﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻥ ﮐﺸﯿﺶ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻨﺎﯾﺮﺍﯾﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ”.
ﮔﻔﺖ: “ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ! ﻭﻟﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺯﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﺗﻮ ﺭﺍﻩ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻭﻟﯽ ﺯﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯽ ”.
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ  ﺯﯾﺮﺍ ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ!
ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﺰﺍﻉ ﺩﺍﯾﻢ ﺧﻼﺹ ﺷﻮﺩ  ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺷﻤﺎ ﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﻫﺮﺩﻭ
ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻫﺮﺩﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭ؛
ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﻧﺠﻮﺭ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ _
ﺍﻭ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎٌ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ. ﭘﺲ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﻋﺮﻭﺳﯽﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ.
ﮔﻔﺖ: “ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﻋﺮﻭﺳﯽ؟ ”
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﺑﻠﻪ.
ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ، ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻋﮑﺲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ.
ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎﺯﻧﮕﺸﺖ.
ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﺮﻭﻡ.
ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻣﯽﮔﻔﺖ:
“ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﺘﮑﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﮐﺘﮏ ﻫﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻫﯿﭻ ﺑﻮﺩ! ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﺪﻭﻫﺎ ﭼﺮﺍ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ!

ولی به او گفتم:
“ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻨﺪﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺁﺗﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ”
ﮔﻔﺖ: “ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ  ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﺮﺩ؟
ﮔﻔﺘﻢ: “ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﻋﺎ ﮐﻦ _ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﻧﺸﻨﻮﺩ.
ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺼﯿﺐ ﺍﻭ ﺷﻮﺩ؛ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ”
ﮔﻔﺖ، “ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﻢ ”!
ﭘﺮﯾﺎ، ﺗﻮ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ:
” ﺁﯾﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟
ﺍﮔﺮ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﯿﺮﯼ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﯽ. ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﮕﯿﺮ  ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺴﺖ.
ﻗﺪﺭﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﻮﺥ ﻃﺒﻌﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ:
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﺸﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﻨﯽ؛ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺘﯽ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ _ﯾﮏ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻟﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﺨﯿﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ، ﺍﻣﻮﺭ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﺳﻒ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﻭﺳﯿﻠﻪﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻤﺎﻫﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ:
ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﻓﯿﻠﻢ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﻧﺪ:
ﺑﺨﻨﺪ، ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ، ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺎﺵ، ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ.
ﺍﮔﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽﺷﺪ.
ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟
ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ.
ﮐﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺗﺎﺏ
ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﻟﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻼٌ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﻮﺥ ﻃﺒﻌﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺟﺪﯼ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ _ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺪﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ .
ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﻭﻝ، ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﯽ؟
ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ، ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ.
ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻭﻟﯿﻪﯼ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ.
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ
ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﯽ.
ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺥ ﺑﺪﻫﺪ. ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺸﯿﺸﺎﻥ ﻣﺎﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ. ﻭﻟﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﯼ ﻭ ﻧﻤﯽ ‌ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖﻧﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﯽ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﺳﺖ:
ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﯿﺮ.
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪﺭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪﺭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻫﺴﺘﯽ.
ﻧﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ؛ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻬﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ
ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻮﺩ.
ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ، ﺑﻘﺪﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺻﺎﺩﻕ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﮑﻨﯿﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ __ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯﻫﻢ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻏﻢﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﯾﻢ، ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﺎﻫﻢ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ، ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺳﺒﺐ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ.
ﻋﺸﻖ ﻭﺍﻻﺗﺮﯾﻦ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ.
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺗﻨﺰﻝ ﺩﺍﺩ.
ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ.
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻭﺍﻧﻬﯽ.
ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ، ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﮔﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺪﻫﯽ، ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺪﻫﯽ؟
ﺩﺍﺩﻥ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺰﺩﻭﺝ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ، ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﺴﭙﺎﺭ: ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻫﺎ ﮐﺎﺫﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻧﺪ.
ﻫﺪﻑ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻫﺪﻑ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺭﺷﺪﺩﺍﺩﻥ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﯽ ﺭﺷﺪﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ؛
ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﺯﺍﺩﯼ، ﻋﺸﻖ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ.
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽﺁﯾﺪ.
ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺟﺬﺏ ﻣﯽﺷﻮﯼ. ﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻔﺴﯽ ﻃﻼﯾﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯽ.
ﺁﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻠﯽ، ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽﮐﺮﺩ؛ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﮊﺭﻓﺎ، ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ. ﺁﺳﻤﺎﻧﺶ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺵ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﻃﻼﯾﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺑﺎﺷﺪ؛
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺁﺯﺍﺩﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ ....

پذیرش 
 
زندگی را همانگونه كه هست بپذیر.
بدون هیچ دلیلی خوش باش. 

در دهكده ای كه مرشد بزرگ ذن، هاكوین Hakuin زندگی می‌كرد، دختركی حامله شد.
پدر دختر برای افشای نام معشوق، دختر را تحت فشار گذاشت. و در آخر، دخترك برای فرار از تنبیه، گفت كه پدر فرزندش، هاكوین است. 

پدر دختر چیزی نگفت؛ ولی وقتی نوزاد متولد شد، فوراً نوزاد را برداشت و نزد هاكوین برد و او را روی زانوی او پرتاب كرد و گفت:
"به نظر فرزند تو میرسد!"  
و آنگاه انواع اهانتها را نثار او كرد. 
مرشد ذن تنها گفت: "آه! راستی چنین است؟!" 
و نوزاد را در آغوش گرفت. 
از آن پس، او هركجا كه میرفت، نوزاد را درآستین ردای ژنده ی خود میپیچید و با خود میبرد.
در روزهای بارانی و شبهای طوفانی او میرفت تا برای كودك از همسایگان شیر گدایی كند.  

بسیاری از مریدان او با دیدن این واقعه، با او دشمن شده و از نزد او رفتند. و هاكوین حتی یك كلمه نیز نگفت. در همین احوال، مادر نوزاد جدایی از كودكش را غیرقابل تحمل یافت و نام پدر واقعی كودك را فاش كرد.

پدر دختر با شتاب نزد هاكوین رفت و نزد او زانو زد و بارها و بارها طلب آمرزش كرد. 
هاكوین فقط گفت: "آه! راستی چنین است؟!"  
و كودك را به آن مرد بازگرداند. پذیرش این است.

هرآنچه كه زندگی آورده، خوب است؛
مطلقا خوب است.
این كیفیت آینه گونگی است:
هیچ چیز خوب نیست؛
هیچ چیز بد نیست؛
همه چیز الهی است.
زندگی را همانطور كه هست بپذیر.  
با این پذیرش، خواسته ها ناپدید میشوند؛
تنشها نابود میگردند و نارضایتی نیست میشود. 
با پذیرش زندگی، همانگونه كه هست، انسان احساس خوشی بسیار می‌كند؛ و بدون هیچ دلیلی. وقتی كه خوشی دلیلی داشته باشد، دیری نخواهد پایید. وقتی خوشی بدون دلیل باشد، برای همیشه ماندگار خواهد بود.

بنام مولا...