گریه صیح وسحر شکر که ضایع نگشت

امروز جمعه در سحر که دعای یستشیر میخوانم رسیدم به این قسمت از دعا هنگامی که خطاب به مولایم فرمودم الهی ربی سیدی مولای ((انت المعافی وانا المبتلی)) اشک چشمانم جاری شد وخطاب به مولایم فرمودم سرورم مولای من من ان میوه لک زده ای هستم که مبتلا شده ام دلهای ما مبتلا شده است هوای نفس طمع  بخل تکبر شیطان دنیا حب مال حب فرزندان ......یکی یکی به ما حمله ور شده اند وما را در دنیا مبتلی کردند هرکدام لکه ای در دلهای روشن ما ایجاد کردند تا اینکه این مبتلا بیمار شد هر کدام دردی به بیماری ما افزودند تا بیماری دل ما پایدار شد میدانیم که تو طبیب هستی حکیم هستی تو هستی که عافیت میبخشی به همه این ابتلا هایی که در دلمان ایجاد شده است لذا اشک ما جاری شد واز مولایم طلب عافیت کردم پس از انکه اشک ما جاری شد شعر حافظ را با شوق ولذت تمام با صدای بلند خواندم چون این قطره های اشک اب شوری ناچیزی نیست که برگونه جاری میشود  بلکه گوهری است که از چشم خارج میشود واگر کسی در سحر صبح جمعه بتواند یک قطره اشک از چشمان خود در راز ونیاز ودعا با خدای تبارک وتعالی در این عصرکه عصر اخرالزمان است و دلها مبتلی به همه چیز شده است جاری کند شاهکار کرده است وباید قدر این گوهر یکدانه که نصیبش شده است را بداند 

گریه صبح وسحر شکر که ضایع نگشت 

  قطره       باران ما گوهر    یکدانه شد  

"مَوْلایَ یامَوْلایَ، اَنْتَ الْمُعافی وَاَ نَا الْمُبْتَلی،"
"مولایم ای مولای من،تو عافیت بخشی و من گرفتار،"
"وَهَلْ یَرْحَمُ الْمُبْتَلی اِلاَّ الْمُعافی،"
آیا رحم می کند به گرفتار جز عافیت بخش؟

در تمام عمرم هیچگاه به این از خودم شعری بسرایم فکر نکردم الا اینکه حدود ده سال قبل خیلی به ذهنم زحمت دادم واین دوبیتی را سرودم واینکه رباعی است یا چه وزنی دارد رانمیدانم فقط میدانم این دوبیتی در ذهنم جاری شد 

بهتر از باران ندیدم خلقت زیباتری                               

بعد از ان دیدم که باشد در مثل اشک تری                                                                             

 اشک وباران هردو از یک چشمه میجوشند ولی           

 وان     ز دریای دل  و این ز سحاب ثقلی

یوم الجمعه 17ذی القعده 1443برابر با 27 خرداد 1401